«Yπερασπίζομαι τη Μουσική»

– Καλλιτέχνης.
– Ναι αλλά, κανονικά, που δουλεύεις;
Η παραπάνω στιχομυθία συνοψίζει την άποψη που έχει, στο μεγαλύτερο ποσοστό της, η ελληνική κοινωνία για την καλλιτεχνική δράση. Σύμφωνα με αυτή την εικόνα, ο ηθοποιός δικαιούται να ζήσει από την Τέχνη του μόνο αν παίζει σε σήριαλ στην τηλεόραση ή σε γλυκανάλατες θεατρικές επιθεωρήσεις. Αντίστοιχα ο μουσικός μπορεί να περιμένει νυχτοκάματο μόνο από τα «μπουζούκια» . Ας μη μιλήσουμε καλύτερα για εικαστικούς και χορευτές…
Eνώ όσα περιγράφηκαν παραπάνω αποτελούν μία κοινωνική πραγματικότητα, παράλληλα οι κρατούντες προσπαθούν, από τη δική τους πλευρά και σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται, να ευτελίσουν το επίπεδο, προσφέροντας τους την κατώτερη υποστάθμη μέσα σε φαντασμαγορικά περιτυλίγματα, όπως πρόσφατα στην Αθήνα, στο «Ρεβεγιόν που θαύμασε η υφήλιος», ή σε όσα ζήσαμε στο παρελθόν και στην πόλη μας επανειλημμένα, επί τέσσερις συναπτές τετραετίες. Όλα αυτά προϋποθέτουν όμως όχι μόνο πομπούς αλλά και δέκτες. «Υπηκόους» δηλαδή, οι οποίοι αποτελούν προϊόντα όχι απλά ενός κακού εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά ενός τέτοιου που παράγει ακριβώς και επί τούτου αμόρφωτα και χειραγωγήσιμα στρατιωτάκια. Η αληθινή τέχνη, κυρίως αυτή δηλαδή που θέτει ερωτήματα, ήταν, είναι και θα είναι μπλεγμένη στα πόδια της εξουσίας, φέρνοντάς την κάποτε σε αμηχανία, πάντα όμως σε πειρασμό να την καταστείλει στην πρώτη ευκαιρία.
Η Μουσική, όση τουλάχιστον είναι ειλικρινής – συνεπώς δεν αναφέρομαι ούτε σε Ρουβάδες, ούτε στα πανηγύρια στυλ Γιουροβίζιον, είναι ταυτόχρονα μέσο έκφρασης, εκτόνωσης, κοινωνικοποίησης, αγωγός συναισθημάτων. Δεν υπάρχει ούτε μία κατάσταση στην ημέρα ενός ανθρώπου, ούτε μία σκέψη, ούτε ένα συναίσθημα για το οποίο δεν έχουν μιλήσει τα τραγούδια και η Μουσική γενικότερα. Πάρα πολύ εύκολα, μέσω της Μουσικής, αναπτύσσεται η συλλογικότητα, η αίσθηση ότι έχουμε κοινά βιώματα, ενώ έχει αποδειχθεί η θεραπευτική της δύναμη επί των ανθρώπινων ψυχικών παθήσεων.
Όλες αυτές οι ιδιότητες της Μουσικής, της αμεσότερης των Τεχνών, είναι που τρομάζουν και τη βάζουν στο στόχαστρο. Στρατολογήθηκαν επί τούτου διάφοροι «ειδικοί επιστήμονες» με σκοπό να μας πείσουν για την επικινδυνότητα του να ακούγεται στα μπαρ η Μουσική, παραβλέποντας βέβαια τον καθεαυτό κίνδυνο του ανοιχτού μπαρ. Όμως αν κλείνανε, όπως τα καφέ και τα μπαρ, θα έπρεπε να δοθούν και αποζημιώσεις, πλην όμως λεφτά δεν υπάρχουν καθώς οι φρεγάτες αποδείχθηκαν αδηφάγες. Όχι μόνο οι φρεγάτες βέβαια, αλλά και τα κανάλια και οι μετακλητοί για να μιλήσουμε μόνο για τα προφανή.
Έτσι, για να μπορέσουν οι κρατούντες να αποδείξουν την πυγμή και τον έλεγχο της κατάστασης, τα βάλανε, για ακόμη μία φορά, με τη Μουσική, η οποία ούτε στόμα έχει να φωνάξει αλλά τους μπαίνει και μόνιμα στο μάτι και καλό θα ήταν να τελειώνουν μια και καλή με αυτή όπως κάνανε, π.χ., με τη μεταπολίτευση.
Αν υπάρχει μόνη και μία έννοια, για την οποία έχει απόλυτο δίκιο ή σημερινή εξουσία, αυτή είναι η «ατομική ευθύνη», αλλά όχι όπως αυτή παρουσιάζεται. Πράγματι ο καθένας μας είναι απολύτως και ατομικά υπεύθυνος για να σταματήσει να αποβλακώνεται από τα σκουπίδια της τηλεόρασης, να σταθεί κριτικά απέναντι στο τέλμα και το αδιέξοδο των Μέσων Κοινωνικής δικτύωσης, να ανακαλύψει ξανά έννοιες όπως η «αλληλεγγύη» και η «ενσυναίσθηση».
Είναι τεράστια ντροπή για τη Δημοκρατία η απαγόρευση της μετάδοσης Μουσικής ενώ τα Νοσοκομεία στενάζουν και οι υγειονομικοί καταρρέουν. Θα ήταν κοροϊδία, αλλά είναι απλά ντροπή.
Θεωρώ ότι η ντροπή θα ήταν και δική μου αν, υπό τις παρούσες συνθήκες έγραφα για οποιοδήποτε μουσικό, dj ή συγκρότημα ενόσω, οι καλλιτέχνες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), βιώνουν για μια ακόμη φορά την απόρριψη.