Αστέριε Λάσκαρη, τι είναι για εσένα η ζωγραφική;

Ο Αστέριος Λάσκαρης, είναι Λαρισαίος ζωγράφος και καθηγητής στο 12^ο Γυμνάσιο Λάρισας. Σπούδασε σχέδιο στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών του Λέτσε στην Ιταλία ενώ επί σειρά ετών δίδασκε ζωγραφική σε παιδιά και ενήλικες στο Ελεύθερο Εργαστήρι της Δημοτικής Πινακοθήκης. Τον συναντήσαμε στο εργαστήριο του όπου ανάμεσα σε πίνακες, τελάρα, χρώματα και καβαλέτα μας μίλησε για την τέχνη, τη ζωγραφική αλλά και το τι σημαίνει να είσαι ζωγράφος σήμερα στην Ελλάδα.

Ιταλία – Λάρισα – καβάλα
Αποφοίτησα από το 5ο Λυκείο Λάρισας το 1992 και αμέσως μετά έφυγα για Ιταλία, όπου είχα την ευκαιρία να σπουδάσω ζωγραφική στην Ανώτερη Σχολή Καλών Τεχνών του Λέτσε, στο πλευρό καταξιωμένων ζωγράφων – καθηγητών, να μυηθώ στην ιταλική κουλτούρα και σε
έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Ακολούθησε ο στρατός και έπειτα ο απαραίτητος βιοπορισμός, αρχικά ως ωρομίσθιος σε σχολεία.

Το 2005, ήρθε ο διορισμός. Δ’ Καβάλας. Δεν έδωσα και μεγάλη σημασία στο Δ’.
Τελικά το Δ’ ήταν για τη Θάσο. Έμεινα δυο χρόνια. Παράλληλα δίδασκα και στο Ελεύθερο Εργαστήρι Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας. Στην πορεία ήρθε και η μετάθεση στο 12ο Γυμνάσιο Λάρισας και λίγο αργότερα οι δυο μου
γιοί. Όλα αυτά τα χρόνια ζωγράφιζα, δεν σταμάτησα ποτέ. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι έχω λάβει μέρος σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις, πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία μου ατομική. Έτσι πήρα την απόφαση να δείξω τη δουλειά μου, να την βγάλω προς τα έξω και να την μοιραστώ.

Επάγγελμα ζωγράφος
Όταν το 2008 ιδρύσαμε το Σωματείο Εικαστικών Καλλιτεχνών Λάρισας «8», αντιλήφθηκα ότι στην πόλη υπάρχουν πάρα πολλοί απόφοιτοι της Καλών Τεχνών. Περισσότερα από 120 άτομα. Αν τώρα σε αυτούς προσθέσεις κι εκείνους που ακόμη σπουδάζουν ή που θα περάσουν φέτος στο πανεπιστήμιο, ο αριθμός αυξάνεται σημαντικά. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ζωγράφους δεν υφίστανται εικαστικά στην
πόλη και ενδεχομένως να μην τους γνωρίσουμε ποτέ ως καλλιτέχνες. Και αυτό γιατί, είτε δεν τους ενδιαφέρει να δείξουν τη δουλειά τους, είτε γιατί δεν υπάρχουν τα κατάλληλα κανάλια για να το κάνουν, είτε γιατί για βιοποριστικούς λόγους επέλεξαν να κάνουν κάτι άλλο. Ο
μισθός του εκπαιδευτικού και η μονιμότητα καμιά φορά μπορεί να σε κάνουν να επαναπαυτείς καλλιτεχνικά. Είναι λογικό, συμβαίνει σε όλους μας. Για αυτό είναι σημαντικό για έναν ζωγράφο να έχει το εργαστήριο του. Έναν χώρο όπου να μπορεί να δουλέψει. Αν το
έχεις αυτό και τηρείς και ένα ωράριο -να κλείσεις για παράδειγμα 5 τετράωρα την εβδομάδα ζωγραφίζοντας- αργά ή γρήγορα κάτι θα φτιάξεις.

Η αξία της τέχνης
Η τέχνη έχει αξία. Εικαστική, συναισθηματική και εμπορική. Βέβαια τώρα εν μέσω κρίσης, το πόσα χρήματα θα βγάλεις πουλώντας τέχνη- όταν ακόμη ο κόσμος ψάχνεται για να δει πόσο έχει ντομάτα- είναι ένα ζήτημα. Όμως η πρόσβαση στην τέχνη δεν είναι ένα προνόμιο για λίγους. Πάντα μπορείς να βρεις κάτι προσιτό με εικαστική αξία, έναν πίνακα, έναν γλυπτό και να ποντάρεις στη μοναδικότητα του.
Ανεξάρτητα όμως από την κρίση, το αγοραστικό κοινό σε πόλεις όπως η Λάρισα ή ακόμη και η Αθήνα, είναι περιορισμένο. Ακόμη και αν κάποιος εκτιμά μια συγκριμένη δουλειά, πόσες φορές θα αγοράσει από τον ίδιο καλλιτέχνη;

Η εξέλιξη
Στα χρόνια που πέρασαν πολλά έχουν αλλάξει στον τρόπο που ζωγραφίζω αλλά και στο πως αντιμετωπίζω τη δουλειά μου συνολικά. Πλέον ασχολούμαι περισσότερο με αυτό που φτιάχνω ενώ παλαιότερα θα το εγκατέλειπα πιο εύκολα ή θα με ικανοποιούσε πιο γρήγορα.
Καθώς μεγαλώνεις θέλεις να εμβαθύνεις περισσότερο. Πλέον νιώθω ότι οι πινελιές μου έρχονται πιο εύκολα όπως και η σχεδίαση. Ο τρόπος που κινούμαι πάνω στην επιφάνεια είναι διαφορετικός. Νιώθω πιο ελεύθερος.

Ο καθηγητής τεχνικών
Το να δουλεύεις με παιδιά είναι κάτι που σε γεμίζει και σε φέρνει λίγο πιο κοντά στην εποχή. Οι έφηβοι έχουν έναν καταπληκτικό αυθορμητισμό, μια καθαρή ματιά, δέχονται τα πράγματα πιο εύκολα. Τους ενδιαφέρει πολύ εικόνα, όταν όμως ξεκινούν να σχεδιάζουν, να κάνουν κάτι εξολοκλήρου στο χέρι, όσα ψηφιακά βιώματα και αν έχουν μπαίνουν αναγκαστικά σε μια άλλη διαδικασία.
Προσωπικά, ως εκπαιδευτικός και ως ζωγράφος προσπαθώ να συνθέσω αυτούς τους δύο κόσμους του χθες και του σήμερα, είτε αυτό λέγεται γκράφιτι, είτε βάφω τους τοίχους του σχολείου. Χρειάζεται τρόπος για να τους προσεγγίσεις, πόσο μάλλον για να κάνεις το μάθημα ενδιαφέρον. Οφείλεις να βρεις τρόπους να το κάνεις ενδιαφέρον.

Η έκθεση
Ο τίτλος της έκθεσης είναι Posers και αντιπροσωπεύει το εικαστικό αντικείμενο που πραγματεύονται τα έργα. Την ανθρώπινη φιγούρα. Γενικότερα πάντα μου άρεσε να ασχολούμαι με τους ανθρώπους, περισσότερο από το να φτιάξω ένα τοπίο ή ένα αντικείμενο. Το πώς ποζάρουν, τι εκφράσεις παίρνουν, πώς κάθονται, πως κοιτάνε το φακό, τι φορούν. Είναι πιο απαιτητικό από το να φτιάξεις, για παράδειγμα, ένα δέντρο στο οποίο δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία αν το κάνεις λίγο πιο ψηλό ή λίγο κοντύτερο. Δεν ισχύει όμως το ίδιο όταν
ζωγραφίζεις το στόμα και τη μύτη. Αυτή η ακρίβεια στη σχεδιαστική απόδοση νομίζω ότι για εμένα λειτουργεί καλλιτεχνικά, συν το ότι μου αρέσει να ταυτίζομαι μαζί τους.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στις Θεσσαλικές Επιλογές Απριλίου 2018 με αφορμή τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής του Αστέριου Λάσκαρη με τίτλο “Posers”, στο WisEdog.