Τεχνοτροπίες

#Πριν το τέλος

«Η αφαίρεση είναι η αποθέωση του πραγματικού και όχι η πτώση του, η αντίθεση κάθετου και οριζόντιου συνιστά την αμετάβλητη ουσία
όλων των πραγμάτων, όπου κάθε κεντρικότητα και ιεραρχία ακυρώνεται».
– Πίιτ Μοντριάν (1872 – 1944)

Η ιδέα για τη σύλληψη του “Victory Boogie Woogie”, του τελευταίουημιτελούς έργου του Μοντριάν πριν το θάνατό του, ήταν η πολυπόθητη νίκη των συμμάχων στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Μοντριάν αποτύπωσε στο έργο αυτό όλες τις προσδοκίες του για τον τερματισμό του πολέμου, ένα γεγονός στο οποίο ήλπιζε από το 1937. Δυστυχώς, η επιθυμία του αυτή έμεινε ανεκπλήρωτη καθώς πέθανε πριν τη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων και το τέλος του πολέμου, το 1944 στη Νέα Υόρκη.

#Πιτσιλιές

«Καμία φορά όταν δουλεύω, ο Νίκος μου ζητάει ένα χαρτί να ζωγραφίσει κι αυτός. Εκείνες τις μέρες έφτιαχνα κάτι σχέδια με πενάκι και μαύρη σινική. Του έδωσα και τράβηξε μερικές γραμμές. Κάποια στιγμή σταμάτησε και, όπως κρατούσε τοχέρι πάνω από το χαρτί, έσταξαν μερικές σταγόνες.

“Τα κάνα muti” (merde αλβανιστί), είπε. Πλησίασα να δω και, όπως συμβαίνει συχνά, κάτι τυχαίο σαν κάπως να βελτιώνει τη σύνθεση. Προσπάθησα, λοιπόν, να του εξηγήσω πως χρειάζεται συνεχής εγρήγορση για να μπορείς να εντάξεις το τυχαίο στο έργο σου, πως σε στιγμές αμηχανίας δίνονται λύσεις αναπάντεχες που ενεργοποιούν την επιφάνεια και υπάρχουν έργα βασισμένα σ’ αυτά ακριβώς τα σταξίματα, που με τον καιρό μαθαίνεις να κατευθύνεις, και του ανέφερα τον Πόλοκ. Του Νίκου του άρεσε πολύ αυτό.
Έτσι, κάθε φορά που η ζωγραφιά του φρακάρει, τινάζει το χέρι με το μελάνι ή τη νερομπογιά και θριαμβευτικά μου ανακοινώνει: “Ενεργοποιώ την επιφάνεια”».
– Εύα Μπέη (1943), «Με τον Νίκο Καρούζο», ημερολόγιο, 2021, Εκδόσεις Loggia

Η ζωγραφική έκφραση του Νίκου Καρούζου, μία σημαίνουσα ποιητική πράξη, μία πράξη αγάπης, κάνοντας τις λέξεις του λουλούδια τις σκορπάει στο χαρτί. Το γαλανό του ουρανού, το μπλε της θάλασσας, το πράσινο του χόρτου πιτσιλισμένα με το κόκκινο του αίματος, μικρά ποιήματα πάνω σε χαρτί.

#Ανισότητες

Η σεξουαλική βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών έχει τις ρίζες της στους αιώνες της ανδρικής κυριαρχίας. Οι ανισότητες μεταξύ των φύλων που τροφοδοτούν την κουλτούρα του βιασμού είναι ουσιαστικά ένα ζήτημα ανισορροπίας της εξουσίας. Ο βιασμός εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως ένα φρικτό όπλο πολέμου. Τέλος στον βιασμό και στη σεξουαλική κακοποίηση κάθε είδους – τώρα. Αλληλεγγύη στους επιζώντες, στους υπέρμαχους και στους υποστηρικτές των δικαιωμάτων των γυναικών.