Οι φονικές πλημμύρες, οι βουβές κάλπες και η περεστρόικα αλά Θεσσαλία
Μία απ’ τις πιο έντονες περιόδους του ιστορικού τους κύκλου διανύουν η Λάρισα και η Θεσσαλία στις μέρες μας. Τα μηνύματα του «112», δεν προειδοποίησαν απλώς τους ανθρώπους να προφυλαχθούν απ’ την επερχόμενη έφοδο των νερών και την κατάληψη του κάμπου. Ήταν η απεγνωσμένη κραυγή της Φύσης που καλούσε Αρχές, επιστήμονες, πολίτες να ξαναδούν την αρχέγονη σχέση μαζί της και να σταματήσουν επιτέλους την κατασπατάληση των πολύτιμων πόρων της και τον ετσιθελικό βιασμό της, που οδηγεί σε καταστροφές και πολλαπλά αδιέξοδα. Ό,τι είδαμε και εξακολουθούμε να βιώνουμε, δεν το ‘χαμε ξαναζήσει -μικροί και μεγαλύτεροι. Η βία, οι καταστροφές, το ρήμαγμα σπιτιών και επιχειρήσεων, οι νέες κοίτες που σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους, ο πόνος, η οργή, η ανθρώπινη παραίτηση, το δέος μπροστά στο μπόι του θανατερού νερού, δεν είχαν προηγούμενο. Αρκούσαν όμως για να συναισθανθούμε τη μικρότητα, την ανημπόρια, το πεπερασμένο της ύπαρξής μας, μπροστά στο τραυματισμένο θηρίο, τη Φύση που αμύνεται δηλαδή, και που θέλει να αποδείξει ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό, όχι μόνο στα μέρη μας, αλλά σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Το είχε άλλωστε ξαναεπιχειρήσει στην Κεφαλονιά, τη Θεσσαλονίκη, τη Ρικομέξ και τις Αλκυονίδες παλιότερα, την Ηλεία, τη Μάνδρα, το Μάτι, την Εύβοια, τον Έβρο, το Κουτσόχερο και το Δαμάσι τελευταία δίπλα μας.
Ο επανασχεδιασμός της παραγωγικής αλυσίδας φυτικής και ζωικής παραγωγής, οι προτεραιότητες για την αποκατάσταση ζημιών σε υπάρχουσες υποδομές, η επικαιροποίηση ή η χάραξη νέων σύγχρονων και πιο ανθεκτικών δικτύων, αντιπλημμυρικών, μεγάλων και μικρότερων κοινωφελών έργων, βρίσκεται στην αντζέντα των κυβερνητικών, Περιφερειακών και Δημοτικών Αρχών, που μαζί με εξειδικευμένους επιστήμονες, έμπειρους τεχνοκράτες και το πλούσιο επιστημονικοτεχνικό δυναμικό της περιοχής, ετοιμάζουν την «επόμενη μέρα» του Θεσσαλικού κάμπου.
Κάποιοι μάλιστα έπιασαν ήδη δουλειά. Ολλανδοί ειδικοί πέταξαν πάνω απ’ τα πλημμυρισμένα χωριά, έβαλαν κάτω χάρτες, στατιστικά, υδρολογικά, γεωλογικά και γεωτεχνικά δεδομένα και καταστρώνουν -όπως διαβεβαιώνουν οι αρμόδιοι -ένα master plan για την ανασυγκρότηση της Θεσσαλίας.
Η βασική φλέβα ζωής της ο Πηνειός και οι γύροθεν τροφοδότες του -Πάμισος, Καλέντζης, Ενιπέας, Τιταρήσιος και άλλοι μικρότεροι- φαίνεται να ξανααποκτούν το ειδικό βάρος τους και μαζί με το αδελφάκι τους τον Θεσσαλικό Αχελώο, να επιχειρούν να γιατρέψουν τις χαίνουσες πληγές.
Κι έτσι, εκεί που ο κάμπος δίψαγε, τα εδάφη του κινδύνευαν με διάβρωση, μεγάλες εκτάσεις του με ερημοποίηση και οι υπόγειοι υδροφορείς του στέγνωναν, αχνοφαίνονται ελπίδες διάσωσης. Από ‘κει που κανείς δεν περίμενε. Εστω, με αφορμή μια φονική πλημμύρα!
Τα μικρομεσαία ορεινά και ημιορεινά φράγματα και οι μεγαλύτεροι πεδινοί ταμιευτήρες (με στόχους υδρο-αρδευτικούς, αποθεματικούς, τουριστικούς, αντιπλημμυρικούς, παραγωγής πράσινης ενέργειας κά)- ίσως αποδειχθούν οι βασικοί άξονες γύρω απ’ τους οποίους καταστρωθεί ένα βιώσιμο ρεαλιστικό και φιλικό προς το περιβάλλον, τον άνθρωπο και την τοπική οικονομία Σχέδιο Ανασυγκρότησης της Θεσσαλίας που υποφέρει.
Μια σωτήρια Περεστρόικα αλα Θεσσαλικά, έστω στο και 5’, έστω ως επικήδειος πάνω στις σορούς 17 συνανθρώπων μας!
Οι προϋποθέσεις για ένα καλύτερο αύριο μπορεί να διαμορφωθούν σιγά-σιγά με συναίνεση, σύνεση, ρεαλισμό και διαφάνεια. Στην κατεύθυνση αυτή, η Ευρωπαϊκή συνδρομή των 2,2 δισ. ευρώ και η ορθολογική διαχείρισή της, μπορεί να παίξουν καθοριστικό ρόλο.
Η Θεσσαλία μπορεί και πρέπει να ξανασταθεί στα πόδια της.
Τα συγκεκριμένα κονδύλια, και άλλα σε βάθος χρόνου, μπορούν να ανοίξουν δουλειές στην κτηματαγορά, τις κατασκευές –με τα εκατοντάδες επαγγέλματα γύρω τους- τις επιχειρήσεις κάθε είδους, τις καινοτόμες ιδέες και τα τολμηρά βήματα νέων επιχειρηματιών, αγροτών, βιοτεχνών, μικρομεσαίων, την ασφαλιστική αγορά που λόγω κλιματικής κρίσης τα επόμενα χρόνια – υποχρεωτικά ή μη- αναμένεται να ενισχυθεί . Ήδη ο Πρωθυπουργός από τη 87η ΔΕΘ, άνοιξε τη συζήτηση.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως -και για πρώτη φορά στην ιστορία των μεταπολιτευτικών αυτοδιοικητικών εκλογών- ο προεκλογικός πυρετός είναι, μακράν, χαμηλός και βαδίζουμε προς τις κάλπες μέσα σε μία αμήχανη βουβαμάρα. Οι, άλλοτε οξείες, αντιπαραθέσεις μεταξύ υποψηφίων και δημοτικών παρατάξεων, τώρα είναι χλιαρές και υποτονικές, οι προτάσεις και τα σχέδιά τους για τη Λάρισα και τους άλλους 6 Δήμους του Νομού και της Περιφέρειας, πνίγονται στα απόνερα του Daniel, το μόχθο των καθημερινών ανθρώπων να καθαρίσουν τα σπίτια τους και τις επιχειρήσεις τους, να περισώσουν ό,τι σώζεται, να περιμαζέψουν τα εναπομείναντα ζωντανά τους, να απαλλαγούν απ’ το κατεστραμμένο βιος τους, να διεκδικήσουν ό,τι δικαιούνται ως αποζημίωση -λες και οι παλιές φωτογραφίες, τα οικογενειακά κειμήλια, τα ενθύμια μια ζωής, που κάθε σπίτι έχει ως «εικονίσματα» και τώρα σαπίζουν στις λάσπες, μπορούν να κοστολογηθούν.
Τίποτα πλέον, δεν είναι όπως πριν.
Όμως η ζωή συνεχίζεται. Τα νερά θα αποτραβηχτούν, οι ζημιές θα αποκατασταθούν, ο ανθρώπινος πόνος και η οργή θα καταλαγιάσουν. Θα παραμείνουν ωστόσο τα αμέτρητα «ΓΙΑΤΙ;», η αναζήτηση ευθυνών και οι μνήμες όσων έφυγαν και κυρίως με τον τρόπο που έφυγαν.
Σε λίγες μέρες θα μιλήσουν οι κάλπες.
Για την ώρα όμως, ας μην ξεχνάμε πως «…η ζωή είναι σαν μια τράπουλα με κλειστά φύλλα. Παίρνεις τα δικά σου, τα κοιτάς και μ’ αυτά παίζεις όσο καλύτερα μπορείς»…
