Λογοτεχνία του δρόμου – Η οδός Γ. Σεφέρη

Η οδός «Γ. ΣΕΦΕΡΗ » (στο βορειοανατολικό μέρος της πόλης) λαμβάνει το όνομά της από τον Γιώργο Σεφέρη (πραγματικό όνομα: Γεώργιος Σεφεριάδης, Σμύρνη, 29 Φεβρουαρίου/13 Μαρτίου 1900 – Αθήνα, 20 Σεπτεμβρίου 1971). Βρίσκεται στη συνοικία «Αγ. Κωνσταντίνος».

Ξεκινάει από την οδό Αεροδρομίου και τερματίζει στην οδό Υψηλάντου. Η αρίθμησή της (ελαχίστως ελλιπής) έχει ως εξής : πρώτος ζυγός αριθμός από την Αεροδρομίου προς την Υψηλάντου, και στη δεξιά πλευρά, είναι το 2 και τελευταίος το 194, ωστόσο μετά το 2 έπονται δύο αναρίθμητα κτίρια. Ακολουθώντας την ίδια προαναφερθείσα διαδρομή εξ αριστερών πρώτος αριθμός είναι το 7 και τελευταίος το 183-185 και πάλι μετά το 183-185 έπονται δύο αναρίθμητα κτίρια. Πρόκειται για μια καθαρά «αστική οδό» με πολυκατοικίες. Στην διασταύρωση των οδών 23ης Οκτωβρίου και Γ. ΣΕΦΕΡΗ αριστερά, ακολουθώντας την διαδρομή που προαναφέρθηκε, βρίσκεται η μοναδική στη Λάρισα (εξ όσων γνωρίζω) Καθολική Εκκλησία («Ι.Ν. Καρδιάς του Ιησού»), δεν αριθμείται το κτίριο, αλλά βρίσκεται πριν την πολυκατοικία με αριθμό 151. Έχει μέτρα μήκος (περίπου) 1,4 χλμ. και πρόκειται (μετά την Ηρώων Πολυτεχνείου και την Ηπείρου) για την τρίτη μακρύτερη οδό της Λάρισας. Η οδός αυτή μέχρι το 1980 ονομαζόταν οδός «Βασιλέως Γεωργίου Α΄», όμως μετονομάστηκε σε οδό «Γ. Σεφέρη» το 1980 δυνάμει της με αριθμό 205/1980 απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου Λάρισας.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σεφεριάδης. Γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 29 Φεβρουαρίου του 1900 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Στέλιου και της Δέσπως (το γένος Γ. Τενεκίδη) Σεφεριάδη. Τον Μάιο του 1931 εκδίδεται με το ψευδώνυμο Γ. Σεφέρης η «Στροφή» και τον ίδιο χρόνο διορίζεται υποπρόξενος και έπειτα διευθύνων του ελληνικού Γενικού Προξενείου του Λονδίνου, όπου θα παραμείνει μέχρι και το 1934.

Η καριέρα του Σεφέρη ως διπλωμάτη είναι πλούσια και μοιράζεται σε πολλές πόλεις του κόσμου. Επίσης και το βιογραφικό του είναι εξαιρετικά εκτενές και ή θα έπρεπε να αναφερθεί όλο αναλυτικά (πράγμα που δεν γίνεται σ΄ αυτό το άρθρο) ή να γίνει μια μεροληπτική και άδικη αναφορά κάποιων σημαντικών (από όλες) στιγμών της ζωής του. Το 1963, ο Γιώργος Σεφέρης βραβεύεται με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Βασιλική Ακαδημία των Επιστημών.

Στις 16 Απριλίου 1964 αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, ενώ το καλοκαίρι του ίδιου έτους αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και τον Ιούνιο του 1965 επίτιμος διδάκτωρ του Πρίνστον. Το 1967 η δικτατορία των Συνταγματαρχών κατέλυσε το Σύνταγμα στην Ελλάδα Στις 28 Μαρτίου 1969 ο Σεφέρης μίλησε για πρώτη φορά δημόσια εναντίον της Χούντας. Μεταδόθηκε από την Ελληνική Υπηρεσία του B.B.C., το ραδιοφωνικό σταθμό του Παρισιού και την Ντόιτσε Βέλε. Γι’ αυτό το λόγο του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρέσβη επί τιμή, καθώς και τον δικαίωμα χρήσης διπλωματικού διαβατηρίου. Στην τρισέλιδη επιστολή του Πιπινέλη προς τον Σεφέρη, αυτό δικαιολογείτο επειδή η Δήλωσή του είχε μεταδοθεί από τη σοβιετική ραδιοφωνία και άρα ήταν αντεθνική προπαγάνδα.

Τον Ιούλιο του 1970 εκδίδονται τα «Δεκαοχτώ κείμενα» μεταξύ των οποίων, πρώτο, το Σεφερικό ποίημα Οι γάτες τ’ Αϊ-Νικόλα. Στις 22 Ιουλίου 1971 εισήχθη στον Ευαγγελισμό με συμπτώματα έλκους, το οποίο τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Πέθανε την Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου του 1971. Δύο μέρες αργότερα πραγματοποιήθηκε η κηδεία του, η οποία εξελίχθηκε σε σιωπηρή πορεία κατά της δικτατορίας.